La ceiba avontuur

Maandag ochtend vertrok ik met de taxi naar het rescue center, klaar om de jungle in te gaan. We deden nog een laatste taak en ik kreeg de baby aapjes. Gelukkig werd er niet op mij geplast of gepoept en kon ik met "schone" kleren de jungle in. Rond 11 uur stonden er twee autos klaar om ons te brengen. We waren met een groep van 10 meisjes. Gepropt in de autos met onze koffers en rugzakken gingen we opweg.

La ceiba is een natuur reservaat dat het rescue center heeft gekocht om de dieren in vrij te laten. Er zijn twee huisjes voor toeristen en een huisje voor de vrijwilligers. Ook is er een huisje voor een familie die er woont. De moeder van de familie kookt elke dag voor de toeristen en maakt ontbijt voor de vrijwilligers. De vader klust overal wat aan de huisjes en verblijven. Elieser, hun zoon kent de hele jungle van buiten en geeft tours en verzorgt de dieren en zijn zusje helpt de moeder mee in het restaurant. Heel knap dat ze er zo kunnen wonen, afgesloten van de stad.

In La ceiba aangekomen merkte ik dat het er nóg vochtiger was dan ik al gewend was. Nerea ( de leiding gevende van het rescue center ) legde uit dat veel mensen door het klimaat snel moe werden of zich niet lekker voelde. Daarom moesten we rustig aan doen. We kregen enkele verblijven te zien van de dieren die vrijgelaten moesten worden. Het duurt heel lang voordat de dieren ook echt vrij willen zijn. In het begjn zijn ze nog erg gehecht aan hun verblijf en moeten ze getraind worden om te overleven in het wild. We hadden op dit moment papegaaien, kinkajous, wasberen, luiaarden en baby stekelvarkentjes.

Na de rondleiding zocht iedereen een kamer uit. Ik deelde mijn kamer met Rashan, een lieve vrouw uit nederland van turkse afkomst. Ze is ongeveer 40 jaar oud maar ze vind het het leuk om met ons samen te werken. Ze vond het fijn om met mij een kamer te delen zodat ze met iemand kon praten in een bekende taal.

Omdat iedereen erg moe was rusten we uit op de veranda van ons huisje maar al snel kwam Elieser ons halen om ons de La ceiba tree te laten zien waar het reservaat naar vernoemd is. We kregen allemaal een paar regenlaarzen en trokken de jungle in. Elieser maakte de weg vrij met een machette waar dat nodig was. De jungle was erg modderig en je moest goed uitkijken waar je liep want er zou zomaar een slang kunnen liggen of je kon uitglijden en de diepte in vallen. Na een uurtje lopen kwamen we aan bij de La ceiba tree. Het was een enorme boom van ongeveer 60 meter. De wortels lagen ver uitgestrekt. Dat was wel iets anders dan de bloessem boom voor mijn huis in Sittard. Nadat we fotos gemaakt hadden liepen we weer terug naar ons huisje.

We maakte wat voederbordjes klaar voor de dieren en gingen gezellig met zijn alle aan tafel zitten. Anna, die in Nice woont en ergens in de 50 jaar oud is had genoeg eten meegenomen om voor iedereen te koken. Ontzettend lief! Ik had het gevoel alsof ze voor iedereen een beetje moeder wilde zijn. We kregen allemaal twee lekkere gezonde burritos. Omdat bijna iedereen die in het center werkt vegetarisch is was de burrito dat natuurlijk ook.

Al vroeg op de avond gingen we naar bed. Toen Rashan en ik het licht uit wilde doen vonden we een mega grote sprinkhaan die op de spullen van Rashan zat. We schrokken ons kapot en het licht bleef de rest van de nacht aan. We ontdekte nog een tweede mega sprinkhaan en deden onze klamboe nog eens extra goed dicht zodat deze sprinkhanen niet naar binnen konden springen.

In de nacht hoor je de jungle extra goed en onder de geluiden van uilen, apen en allemaal vogel soorten viel ik in slaap.